ترانه های زخمی من هدیه به قلب شکسته ی تو

چه قدر برات نوشته بودم ...... 

چه قدر از احساسم گفته بودم  

همش پاک شد ....همش ! 

دلم می خواد این پستم لااقل شاد باشه اما هرکاری می کنم نمی تونم شاد بنویسم حتی زورکی ! 

نمی دونم چرا این روزا دلم سخت میگیره  

نمی دونم چرا سهم من از بودن تو یه دنیا دلواپسیه مدامه  ! 

می خوام خودم باشم... 

می خوام باز هم غزل بگم..ترانه بنویسم و سر رو شونه های باروون بزارم اما... 

از این روزای زرد پاییزی سهم من فقط شبای خاکستریه !  

خودمو گم کردم ...میون این غصه های تلخ! 

یه دیوار سرد و بیرحم داره منو از من جدا می کنه ..... 

 

کاش میشد برای مدتی نباشم....کاش میشد برای مدتی بمیرم  

دیگه از دنیای خودم خسته شدم.. 

شاید من لیاقت دوست  داشتنو ندارم  

شاید...... 

از درودیوار اتاقم خسته شدم ...همه چی بوی غم میده...بوی گریه ! 

کسی به فکر تنهایی کسی نیست  

دیگه تو شبای خاکستریه من هیچ ستاره این نیست 

نه...این شبها نه مهتابیه و نه مال من.... 

باید برم اما به کجا....کجا می تونم فراموش کنم شکستمو  

کجا می تونم دور از هیاهو پر بکشم وقتی  

آسمونم از من تنها خسته ست ......... 

من که جز ترانه های زخمی چیزی ندارم فدای نگاهت کنم..... 

چرا دل شکسته ای ازم...... 

چرا!