حسی گرم از هستی....

 

ما تکیه داده نرم به باز وی یکدیگر  

                                  در روحمان طراوت مهتاب عشق بود  

سرهایمان چو شاخه ی سنگین زبارو برگ  خامش بر استانه ی محراب عشق بود 

من ! همچو موج ابر سپیدی کنار تو بر گیسویم نشسته گل مریم سپید  

هر لحظه می چکد  

ز مژگان نازکم بر برگهای دست تو آن شبنم سپید  

. 

. 

. 

. 

ای سراپایت سبز  

دست هایت را چون خاطره ای سوزان در دستان عاشق من بگذار  

و لبانت را چون حسی گرم از هستی  

به نوازش لب های عاشق من بسپار  

باد ما را با خود خواهد برد 

باد ما را با خود خواهد برد